Door Judith van Dorp, reporter van Mountainreporters.com

Al sinds 1980 kom ik regelmatig in het Pays du Saint Bernard, een authentieke regio aan de voet van het Mont Blanc massief in Wallis, Zwitserland. Vroeger ging ik samen met mijn ouders, broer en zus, nu vaak met mijn eigen kinderen. De herfst is wat mij betreft de beste tijd van het jaar om er heen te gaan: mooi licht, weinig toeristen, verkleurde bomen en poedersuikersneeuw op de toppen. En met een beetje geluk kom je gemzen en steenbokken tegen. Deze herfst wil ik een aantal nieuwe trailrun-routes uitproberen. Mijn zus, met dezelfde nostalgische herinneringen over het gebied als ik, gaat mee.

Wild spotten

Op de dag van aankomst besluiten we eerst te gaan wandelen, een beetje wennen aan de hoogte. Vanuit onze standplaats Orsières gaan we naar het begin van de Combe de l’A. Dit is een vallei van ruim tien kilometer lang, waar op twee hutjes na, geen enkele bebouwing te vinden is. Het is een ruig, verlaten gebied, met enkel een wandelpad en wat route-tekens als bewijs van menselijke aanwezigheid.

De vallei is een wild-reservaat, waar begin van de vorige eeuw steenbokken en gemzen zijn uitgezet. Er zitten blijkbaar ook herten, want ineens staan we oog in oog met een groot exemplaar. Na een aantal uur lopen horen we af en toe een vreemd geluid. Het lijkt op het loeien van een koe, maar dan toch anders. We zien niks, dus lopen verder. Naarmate de middag vordert, horen we het geroep steeds vaker. Ineens weten we het. Wat we horen zijn burlende edelherten! Het lijkt wel of ze overal zitten, maar ze laten zich niet zien. Wel zien we deze imposant uitgedoste fotografen. Ook best een zeldzame soort!

Bomen aan de wandel

Op de tweede dag staat een eenvoudige trail van 8 kilometer op het programma, Orsières-Champex, met 900 hoogtemeters. Vanuit ons hotel in Orsières, lopen we na 100 meter direct het wandelpad richting Champex omhoog. De route loopt rechtsom naar boven naar Champex en linksom weer naar terug beneden. Ik heb de route op mijn horloge gezet, dus we volgen braaf de pijl op het scherm. De route is niet heel lang en ver, dus na ruim een uur en 600 hoogtemeters zijn we al in Champex.

Omdat er niemand op ons wacht en we dus zeeën van tijd hebben, besluiten we naar de Botanische tuin in Champex te gaan. Er is een tentoonstelling over de gevolgen van de opwarming van het klimaat voor de bomen in de Alpen. Wat blijkt? De bomen gaan aan de wandel! Doordat temperatuurzones omhoog schuiven, gaan de bomen (deels) mee naar boven. De boomgrens komt hoger te liggen. Niet alle bomen schuiven door naar boven, sommige soorten dreigen ook te verdwijnen. Door de steeds drogere zomers, verzwakken bomen als de beuk en de notenboom. Andere bomen, zoals de lariks, hebben juist de kou nodig en hebben het daardoor ook steeds moeilijker. Mediterrane soorten zoals de steeneik winnen terrein, zo leren we van de tentoonstelling.

Blind navigeren

Na ons uitstapje naar de botanische tuin, volgen we de weg weer terug naar beneden. Omhoog zijn we rechtsom gegaan, dus nu linksom naar beneden. Gewoon de pijl op het scherm volgen.

Maar wat raar. We lopen dezelfde route terug? Hoe kan dat? Het horloge geeft écht deze kant aan. Nog een klein stukje naar beneden, dan komt het vast wel goed. Maar zodra we voor de tweede keer de springtouwende eekhoorns tegenkomen, weten we toch echt zeker dat we dezelfde weg naar beneden lopen.

Pas als we helemaal beneden zijn, snappen we wat we verkeerd hebben gedaan. Al direct bij de start zijn we in tegengestelde richting gelopen. Het horloge heeft zich aangepast en de route tegengesteld aangegeven. Wij hadden totaal niet in de gaten dat we via de terugweg omhoog liepen. Helemaal geen ramp natuurlijk, maar het geeft wel aan dat je niet blind om je horloge moet navigeren.

Het echte werk

Geacclimatiseerd, ingelopen, genoeg gegeten, rugzak vol water en gelletjes, we zijn er klaar voor, de Mont Brûlé trail. Ook deze route downloaden we van de website van Pays du Saint Bernard en ik zet ‘m weer op mijn horloge. Een papieren kaart – voor het geval dat- gaat ook mee in de rugzak vandaag. De trail is zestien kilometer met twaalfhonderd hoogtemeters. Het hoogteprofiel is ideaal; vrij stevig stijgen in weinig kilometers om vanaf het hoogste punt, de Mont Brûlé, geleidelijk aan af te dalen over een veel groter aantal kilometers. Dat wordt dus naar boven wandelen/speedhiken en naar beneden rennen/vliegen. Lees verder op Mountainreporters.com

Edwin Hagenouw

Eigenaar van Reisschrijvers Media, de uitgever van online reismagazines Snowrepublic, Alpenweerman, OutdoorDichtbij en Mountainreporters.
Hij is een groot liefhebber van reizen naar bijzondere natuurbestemmingen. En dat bij voorkeur zo duurzaam mogelijk.

Advertentie

Klik hier voor meer informatie voor een actieve vakantie in Innsbruck en omgeving

---