Als eigenaar van outdoor website Mountainreporters.com ben ik super trots dat onze reporter Bart Baars op 28 mei 2018 de top bereikte van Denali, de hoogste berg van Noord-Amerika. Bart heeft als doel alle zeven hoogste toppen van de zeven continenten te beklimmen. In 2015 bedwong deze gedreven klimmer Mount Elbrus (de hoogste berg van Europa in de Kaukasus, met een hoogte van 5642 meter). Zijn verhaal lees je hier.

Na een mislukte poging, door de zware weersomstandigheden, afgelopen jaar op Denali lukte het Bart afgelopen maand in Alaska om zijn doel voor dit jaar te verwezenlijken. De volgende expeditie is al weer in de planning. Naar verwachting zal de poging om de derde top van de Seven Summits te bedwingen, Aconcagua in de Andes van Argentinië (6961 meter), plaatsvinden in januari 2019. Daarna volgen in de komende jaren: Everest, Kilimanjaro, Puncak Jaya en Vinson.

Lees hieronder Bart’s verslag van een adembenemend mooie reis naar de top van Denali.

---

Na ruim 2.5 jaar voorbereiding, een mislukte poging en vele trainingssessies was het op 28 mei eindelijk zover, rond 16:00u stond ik op de top van Denali, de hoogste berg van Noord-Amerika! Met 6190 meter hoogte is Denali een bijzondere berg vlakbij de poolcirkel. Bijzonder, omdat Denali afgelegen ligt, ijskoud is en doorgaans een grillig weersverloop kent.

Aangekomen op High-Camp

Gisteren zijn we aangekomen op High-camp. Op ruim 5200 meter is dit kamp niet echt comfortabel meer. Om krachten te sparen hebben we zoveel mogelijk materiaal achtergelaten in het vorige kamp op 4300 meter. Daardoor liggen we nu met drie personen in de tent, wat krap is gezien de vele warme kleren die we bij ons hebben. Daarnaast is het eten eenvoudig geworden: ‘s avonds eten we gevriesdroogde maaltijden en ‘s ochtends warme noedelsoep. Eten dat ervoor zorgt dat je de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt, maar het smaakt niet geweldig. High-Camp is doorgaans winderig en koud, waardoor het niet aanlokkelijk is om even een rondje buiten de tent te lopen. En als je dat doet, dan moet je goed op je adem letten. Door de ijle lucht ben je al snel buiten adem.

High-camp is doorgaans winderig en koud, waardoor het niet aanlokkelijk is om even een rondje buiten de tent te lopen

Deze middag is het best aardig buiten. De wind is redelijk gaan liggen en de zon schijnt. Toch hebben we besloten vandaag geen toppoging te doen. ‘s Ochtends werden we wakker in een harde en vlagerige wind, wat het ijskoud maakt. Ik praat met de gids over de komende dagen. De weersverwachtingen zijn ronduit slecht. Morgen wordt storm verwacht, samen met een flinke sneeuwdump. Ook voor latere dagen ziet het er niet rooskleurig uit. Mijn gedachten dwalen af naar vorig jaar, toen het weer vergelijkbaar was. Toen heb ik vier dagen in de tent gelegen op High-camp, hopend op beter weer. Dat kwam toen niet, en uiteindelijk ben ik huiswaarts gekeerd zonder op de top te hebben gestaan. Een bittere teleurstelling.

We hebben slechts één kans

De gids vertelt mij dat we eigenlijk één kans hebben. Morgen. Dan moet het weer volgens hem toch goed genoeg zijn om een toppoging te doen. Ik hoor zijn verhaal aan en begin toch zenuwachtig te worden. Tot nu toe hebben we een voorspoedige beklimming gehad. In 15 dagen zijn we aangekomen in High-camp, en onderweg hebben we slechts twee dagen verloren door slecht weer. Hoe kan het dan dat we nu opeens zo krap in de tijd zitten? En zal ik dit jaar weer naar huis gaan zonder op de top te hebben gestaan?

zal ik dit jaar weer naar huis gaan zonder op de top te hebben gestaan?

‘s Avonds roept de gids ons bijeen. Hij vertelt dat we, als het weer iets beter is dan vandaag, morgen een toppoging gaan doen. Alle kleren die we hebben moeten we meenemen, want het gaat vrijwel zeker koud zijn. Houdt rekening met temperaturen onder de -30 graden Celsius, zegt hij. Ik kijk om me heen en probeer in te schatten wie wel en wie niet kans maakt om de top te bereiken. Het kost me moeite, want allen klimmers maken een sterke en goede indruk. Ik ben erg blij met het team van dit jaar, wat uitstekend gepresteerd heeft. Zullen we dan allemaal op de top staan? Dat zou geweldig zijn!

We gaan voor een toppoging

Die nacht slaap ik heerlijk, voor een eerst sinds het begin van de expeditie. Als ik ‘s ochtends wakker wordt is het stil. De tent beweegt amper, en de warmte van de zon is al voelbaar. Ik luister nogmaals en dan raakt het mij. Het is zeldzaam mooi weer voor een toppoging. Vandaag gaat het echt gebeuren! Ik begin mij aan te kleden. In mijn slaapzak heb ik een broek, lange onderbroek en twee fleece jassen aan. Dit vul ik aan met mijn dunne donsjas, hardshell broek en mijn dikke donsjas en -broek. De laatste trek ik uit als we onderweg gaan, maar eerder wil ik niet onnodig koud worden.

Als je uitglijdt, is er geen redden meer aan en ga je met een enorme vaart naar beneden

Ook de andere klimmers worden wakker en al snel is het hele kamp in rep en roer. Iedereen voelt dat we geluk hebben met dit weer en daar optimaal van moeten profiteren. Het eerste deel van de route kan je zien vanuit het kamp: de Autobahn. Dit is een twee uur lange traverse die zijn naam dankt aan hoe steil de helling is. Als je uitglijdt, is er geen redden meer aan en ga je met een enorme vaart naar beneden. De Autobahn ligt volledig in de schaduw. Daar zal het dus koud zijn. De gids waarschuwt ons nogmaals te vertrekken met warme handen en warme voeten, want inderdaad, het eerste stuk zal koud zijn.

Dan is het eindelijk zover. In 3 touwgroepen van ieder 4 klimmers gaan we onderweg. Mijn dikke donsjas heb ik uitgetrokken, maar mijn donsbroek houd ik aan. Alle mutsen die ik heb, heb ik op mijn hoofd en mijn handen bescherm ik met de dikste handschoenen die ik heb. Op naar de koude Autobahn, maar ook naar het begin van de tocht naar de top van Denali!

De Autobahn

Na 30 minuten klimmen merk ik toch dat mijn vingers en tenen koud geworden zijn. Ik begin met mijn handen te zwaaien om warm bloed naar mijn vingertoppen te forceren. Met mijn tenen probeer ik zoveel mogelijk te bewegen in mijn zware expeditieschoenen. Met een beetje geluk houd ik het zo wel uit tot het eind van de Autobahn, waar we eindelijk in de zon komen. Ik kan alles nog bewegen en heb nog aardig wat gevoel in mijn vingers en tenen. Halverwege de Autobahn roept de klimmer voor mij dat zijn handen te koud zijn. Onmiddellijk doet hij extra warme handschoenen aan, en we klimmen verder.

Na 2 uur komen we aan op Denali Pass, aan het eind van de Autobahn. En belangrijker, in de zon. Ik voel me niet heel geweldig en heb vooral trek. Blijven eten en drinken gedurende de klim is essentieel, dus ik besluit een extra energiereep te eten, en een slok energiedrank extra te nemen. Dan valt mijn oog op de klimmer voor mij. Hij is op de grond gaan zitten en ziet er niet goed uit. Het gaat niet goed, geen gevoel in zijn vingers. Dat is geen conditie waarin je verder kan gaan. Hij besluit, samen met een andere klimmer en een gids om terug te gaan naar High-camp. Lees verder op Mountainreporters.com