Marloes reisde door weer en wind door Schotland

Reisschrijver Marloes wandelde in Schotland. Lees hieronder over haar ervaringen.

Wat zei ik ook alweer? Voordat ik afgelopen april richting Schotland vertrok voor een wandelvakantie. “Nee joh! Blauwe luchten en volop zon, dat ziet er totaal niet Schots uit op de foto. Geef mij maar onweerswolken of mist met af en toe een streepje zon voor het effect! Dat is zoals Schotland behoort te zijn.” Of ik spijt van deze uitspraak heb? Zeker niet! Ik geef toe, zo nu en dan een zonnetje is heerlijk, maar al mijn ‘wauw’ momenten hebben zich afgespeeld net voor, tijdens of na een stevige bui.

April doet wat hij wil

Vaak werd er daarna gevraagd of ik misschien de West Highland Way ging lopen. Nee, deze 152 kilometer lange route staat zeker nog op mijn verlanglijstje, maar dan wel in een jaargetijde met meer zekerheid op droge dagen. Ze zeggen niet voor niets: “April doet wat hij wil”. Dit geldt zeker voor Schotland, in twee weken tijd heb ik alle vier de seizoenen voorbij zien komen. Van verse sneeuw op de bergtoppen tot picknicken in t-shirt.

Tip: De West Highland Way: Deze bekende meerdaagse route neemt je mee dwars door de Schotse Highlands. Hij begint in Milngavie nabij Glasgow waarna je in zes tot tien dagen een afstand van 152 kilometer aflegt. Jaarlijks lopen ongeveer 50.000 mensen deze route wat hem een van de drukste meerdaagse wandelpaden van het Verenigd Koninkrijk maakt. Laat je door de drukte echter niet afschrikken, een tentje kun je altijd wel ergens kwijt. Door de grote afstand loop je daarbij nog steeds vaak alleen tussen de hoge bergtoppen. Het indrukwekkende landschap dat je doorkruist maakt het niet voor niets een favoriet onder wandelaars.

Munro Bagging

Maar het was toch een wandelvakantie? Zeker! De West Highland Way is zeker niet het enige wandelpad in Schotland. Sterker nog, Schotland bestaat vrijwel alleen maar uit wandelpaden. Een beetje zoals wij Nederlanders overal fietspaden hebben eigenlijk.

De Schotten zelf hebben er een nationale sport van gemaakt: ‘munro bagging’

Je vindt ze in alle soorten en maten, van plezierig kuieren over vlakke, aangelegde paden tot het beklimmen van meerdere bergtoppen op een dag. De Schotten zelf hebben er een nationale sport van gemaakt: ‘munro bagging’. ‘Munro’ betekent bergtop en ‘bagging’ staat voor verzamelen. Ze verzamelen dus bergtoppen… Ieder weekend staan de parkeerplaatsen aan de voet van de bergen weer vol; de lokale bevolking gaat dan op pad om een nieuwe bergtop aan hun verzameling toe te voegen!

Deze nationale drang naar wandelen heeft ervoor gezorgd dat de meeste paden duidelijk aangegeven en goed onderhouden zijn. Wat soms best lastig moet zijn met het wisselende weer. Op de website Walking Highlands vind je een overzicht van een groot deel van de wandelpaden in Schotland. Je kunt ze selecteren op afstand, zwaarte en omgeving. Erg handig dus! Zo kun je kort van tevoren -aan de hand van bijvoorbeeld de weersomstandigheden- beslissen welke wandeling je gaat doen.

Oooh’s en aaah’s

Maar…het was wel even een verschil! Vertrekken in Nederland op een van de eerste zomerse dagen en landen op het vliegveld van Inverness midden in de Highlands met een snijdende wind en 10 graden! Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen heel even dacht: “Waar ben ik aan begonnen?”. Dit gevoel was echter na de eerste paar kilometers door de Schotse hooglanden omgeslagen in “oooh” en “aaah”! Niet alleen vanwege het indrukwekkende landschap om mij heen, maar ook door de smalle, kronkelige weggetjes waar je regelmatig de berm in moet om een tegenligger te laten passeren.

Vier werelden

Ik neem je deze reis mee naar vier totaal verschillende gebieden in het westen van Schotland. We beginnen in het noordwesten waar we het ruige en stille Assynt bezoeken. Hierna zakken we iets af naar het zuiden om te genieten van de afwisseling van Torridon. De volgende bestemming is het mystieke Isle of Skye waarna we als laatste nog iets zuidelijker de omgeving van Fort William: de bekendste outdoorstad van Schotland verkennen.

Assynt

Gelijk na aankomst in Inverness is het op pad naar een piepklein dorpje genaamd Polglass; waar ik een bed en breakfast geboekt heb. Het ligt niet ver van de grootste stad van het noordwesten van de Schotse Hooglanden: Ullapool. Vanwaaruit de ferry richting de Outer Hybriden: de eilanden Lewis en Harris, vertrekt. Op de kaart zag het eruit als een klein stukje rijden…. Onderweg blijkt dit niet helemaal te kloppen. Wat ik even over het hoofd heb gezien is dat er geen directe weg naar het dorpje gaat. De bergen en lochs maken het aanleggen van een rechte weg in Schotland onmogelijk. Lees verder op Mountainreporters.com