Hilde werd verliefd op IJsland

Ontmoeting met Moeder Natuur op IJsland

Door: Hilde Evens

Razendsnel duik ik tussen twee stoelen in als ik hem de bus zie opstappen. Met zijn ruig gestalte, een rode haardos, brede kin en diepliggende ijsblauwe ogen, lijkt hij perfect op de Viking zoals ik hem vaak ontmoet heb in de boeken. Tal van hoofdstukken waar het bloed tussen de regels stroomt en de afgehakte hoofden worden geteld. Hij rekent zijn ticket af en komt met een zelfzekere voetstap mijn richting uit. Ik krimp in elkaar. Mijn knieën en handen beven op de bodem van de bus.

Ik recht mijn rug, knoop mijn linker schoenveter en leg vlug een haarlok netjes achter mijn rechteroor. Ik ben klaar om aan mijn avontuur te beginnen

Mijn rugzak gaat vast verklappen dat mijn plaats bezet is. Zijn voetstap klinkt luider en luider, tot plots de stilte dit geluid doorbreekt. Ik durf heel stilletjes mijn rechteroog te openen en zie de enorme, bruin lederen laarzen onder mijn gezicht. Mijn lichaam verstijft. ‘Ik heb niks misdaan!’ roep ik luidkeels, en mijn ogen lopen voorzichtig over zijn benen naar boven. Daar zie ik de Viking met oortjes, een zachte gloed in zijn ogen en een ontwapenende glimlach rond zijn mond. Hij luistert vast naar zijn lievelingsmuziek. Ik recht mijn rug, knoop mijn linker schoenveter en leg vlug een haarlok netjes achter mijn rechteroor. Ik ben klaar om aan mijn avontuur te beginnen.

Avonturenreis

Mijn reis begint pas ècht wanneer ik bij ochtendlicht het hotel in Reykjavik uitwandel. De zon staat op ooghoogte, de temperatuur is opvallend warmer dan verwacht. Met de rugzijde van mijn hand veeg ik de slaap uit mijn ogen. Ik besef dat dit misschien mijn laatste deftig ontbijt was, want op een avonturenreis laat je alles aan het toeval over. Ik nam me voor om gedurende elf dagen me volledig en telkens door het NU-moment te laten opslorpen.

Onderweg richting Noorden, doorheen de magische Westfjords, val ik van de ene verbazing in de andere. Gevarieerde landschappen omhelzen me in duizend-en-één tinten. Doorheen een droog en ruw gebied, vol dorre tengels, onthult het landschap haar kracht. Vol zelfvertrouwen staan oneindig ogende bergen met hun voeten in donkere lavastenen, hun witte hoofden pronkend naar de helderblauwe lucht gericht. De bergtoppen doen me denken aan een verjaardagstaart, gretig met slagroom volgespoten. Een zalige brok natuur!

Geen gewone reis

Op weg naar de schapenboerderij in Breiöafjord, waar ik mijn eerste twee nachten doorbreng, passeer ik een plaats waar walvissen worden aangevoerd voor de vleesindustrie en cosmeticawereld. Ik moet even slikken. Wat verderop tijdens de rit opwaarts, stop ik aan een picknicktafel. Een handvol dor gras verleent zich om de tafel schoon te vegen. Ik stil er mijn kleine honger met een boterham waar een pot choco het nog toelaat om dubbeldik te smeren. Mijn oog valt op een enkele, gelige grasspriet die aan mijn boterham plakt. Ik beslis om hem mee op te eten. Met de zoete smaak van choco laat ik het bittere walvisverhaal stilzwijgend bezinken. De zon schijnt warm in mijn hals. Ik voel dat dit geen gewone reis is.

Reykholar, waar geen overgang tussen lucht en aarde, geen begin en ook geen einde te bespeuren valt

Een lange wandeling over grijzende rotsblokken en lavastenen, die overspoeld liggen met intens donkergroen zeewier, brengt me bij een indrukwekkend basaltgebergte, dat torenhoog is uitgevreten door oersterke, immense zeegolven. De natuur openbaart zich in het diepst van zijn verwoestende kracht …. ik voel me klein, ik voel me sterfelijk. Alle indrukken en emoties van die dag laat ik achter in een zalig zeewierbad in Reykholar, met zicht op de wereld, waar geen overgang tussen lucht en aarde, geen begin en ook geen einde te bespeuren valt.

Diepe ijsfjorden

Verder noordelijk opwaarts, via een weg die nauwelijks lijkt te ademen tussen twee uitgestrekte sneeuwtapijten, beland ik in de diepe ijsfjorden. Duizelingwekkende uitzichten omarmen me. Een adembenemende verlatenheid overweldigt me. Ik ben sprakeloos. Mijn mond valt open, ik voel mijn keel vernauwen en tranen van geluk dreigen geboren te worden. Ieder moment is een nieuwe blik, een andere horizon, een ongekend prachtige mysterie dat mijn hart sneller doet kloppen. Donkerblauwe meren verbinden naadloos de voeten van de bergen met elkaar. De zachtheid van de oceaan staat in schril contrast met de ruwe, hoog prijkende fjorden. Ze lijken een oneindig spel met elkaar te spelen. Een lichtblauwe lucht kleurt het water in dezelfde toonaard, dat de scherpwitte bergtoppen in hun naakte glorie weerspiegelt. Een krachtige zon vervolmaakt het wulpse natuurtafereel. Heel even gaan mijn gedachten naar het verleden van de Vikings, hun gewelddadige aard en wat ze met deze natuur gemeen hebben.

Richting Isafjordur spot ik zeehonden. Ze liggen lui en dik over de stenen heen, ze kennen geen tijd noch haast. Hier en daar duikt er eentje met een nieuwsgierige blik op vanuit het water. Op de stopplaats vind ik een box gevuld met confituur, een houten kistje voor het geld, een verrekijker, een pen en een schriftje. Denemarken, Amerika, Zwitserland, …. ze zijn België voor geweest. Ik noteer iets leuks in het boekje en sluit met een tevreden gevoel de box weer af. Lees verder op Mountainreporters.com

Edwin Hagenouw

Eigenaar van Reisschrijvers Media . Online uitgever van Snowrepublic, Alpenweerman, OutdoorDichtbij en Mountainreporters.
Hij is een groot liefhebber van reizen, natuur en activiteiten in de natuur. En dat bij voorkeur zo duurzaam als mogelijk is.