Blog - Monte Rosa: een kennismaking met het alpinisme - Deel 3

De herfst is voor menig bergenliefhebber een moeilijk seizoen. Ongeduldig kijken we uit naar het eerste poederalarm en het begin van de winterse sneeuw. Maar de herfst is ook een mooi moment om terug te blikken op zomerse avonturen in de bergen. Voor alpinisten was de afgelopen zomer een goed seizoen. Het weer en goede condities maakten het mogelijk om mooie tochten te ondernemen. In deze blog nemen we je in een 3-daagse serie mee op een alpiene gletsjertocht door het Monte Rosa massief. Vandaag sluiten we af met deel 3.

Ludwigshöhe en Parrotspitze
“You’re doing so great, guys”, voegt Riccardo ons lachend toe. Onze enthousiaste gids is tevreden met de voortgang die we maken. We lopen ruim voor op het schema dat hij in gedachten had. Met drie vierduizenders is het vandaag behoorlijk aanpoten. Vanmorgen vroeg hebben we de Gnifetti hut definitief achter ons gelaten en zijn we langs de voet van de Vincent Pyramide over de Colle del Lys getrokken. De eerste uitdaging is de Ludwigshöhe, eveneens vernoemd naar zijn eerste beklimmer, Ludwig von Welden. Technisch is het niet ingewikkeld, de weg naar de afgeplatte top is een kwestie van geduldig sneeuwstampen. Het uitzicht wordt hier steeds weidser. De Matterhorn komt op de hoek en de gehele couronne impériale, de kroon van toppen die het Val d’Anniviers afsluit, wordt zichtbaar. Dent Blanche, Zinalrothorn, Besso, Ober Gabelhorn en Weisshorn, allemaal steken ze helder af tegen de staalblauwe hemel. In de diepte zijn de Gorner- en Grenzgletsjer zichtbaar.

We verwonderen ons over de duizelingwekkend steile noordwand van de Lyskamm. Overal hangen gevaarlijke séracs en sneeuwluifels en de wand ziet er onbedwingbaar uit. Lange tijd had de Lyskamm onder alpinisten dan ook de bijnaam Menschenfresser vanwege de vele doden die er op de berg vielen. Tussen de oost- en westtop van de berg loopt een schitterende graatoverschrijding. Riccardo vertelt ons dat we die bij een volgende alpiene tour hoog op ons verlanglijstje moeten zetten. Technisch is deze overschrijding niet moeilijk, maar je moet een goed evenwicht hebben: op sommige plekken is de graat slechts twee voeten breed.

We vervolgen onze weg naar de Parrotspitze, die technisch moeilijker is door de steile topgraat. Voetje voor voetje gaat het hier omhoog. De wind is sterk aangetrokken, wat het er niet makkelijk op maakt. Maar na lange tijd geduldig het aangestampte sneeuwspoor te hebben gevolgd, kunnen we toch onze derde vierduizender bijschrijven. Door de harde wind gebiedt Riccardo ons vriendelijk doch dringend om geen topfoto te maken, maar meteen af te dalen.

Hoogste hut van Europa
Enigszins bijgekomen zitten we aan het diner in de Margherita hut. Het laatste deel van deze etappe was zwaar. Na de beklimming van de Parrotspitze was de wind nog verder aangewakkerd. De hemel was nog steeds staalblauw, maar de hoogte deed zich meer en meer voelen, zich uitend in hoofdpijn en af en toe een zweverig gevoel. Na het bereiken van de Colle Gnifetti, waar we snel nog een energiereep naar binnen stauwden, wachtten de flanken van de 4554 meter hoge Signalkuppe ons op. Stap voor stap ging het omhoog door het sneeuwspoor. Het schoot me te binnen dat Reinier Paping zich zo ongeveer gevoeld moet hebben toen hij strompelend over de finish kwam bij de beruchte Elfstedentocht van ’63. Aan het diner besef ik daarmee schromelijk te overdrijven. Zo werkt het vaak in een berghut: wanneer je uitgeput binnenvalt in de gezellige warmte ben je de inspanningen van de tocht vaak snel te boven. Zo ook in de Margherita hut.

De hut is de hoogste bouwwerk van Europa en vernoemt naar de negentiende-eeuwse Italiaanse koningin Margherita di Savoia. Ik verbaas me wanneer mij wordt verteld dat deze koningin zelf aanwezig was bij de opening in 1893. Een koningin die onze barre tocht heeft ondernomen en dat met minder goede materialen dan die wij tot onze beschikking hebben. Overigens is de hut in 1980 volledig herbouwd tot het huidige exemplaar. De hut ligt als een soort arendsnest bovenop de top van de Signalkuppe. Op de benedenverdieping is een gezellige eetruimte, boven zijn de slaapzaaltjes. We prijzen ons gelukkig met een eigen vierpersoonskamer. Opnieuw verbazen we ons over de maaltijd, want de ene Italiaanse heerlijkheid wordt gevolgd door de andere. En het sfeertje is identiek aan de sfeer in de Gnifetti hut. Italianen die schamper praten over de Zwitserse hutten en die vooral veel, heel veel over eten kunnen praten. Na de maaltijd maken we een zonsondergang mee als nooit tevoren. Achter het donkere silhouet van de Matterhorn kleurt de lucht steeds dieper oranje. De hemel heeft zich deels bekleed met wolken, die het schouwspel nog meer contrast geven. Bijna alle aanwezige klimmers staan op het balkon van de hut te genieten van deze toegift.

Terugkeer in Gressoney
De volgende dag staat alleen nog de beklimming van de Zumsteinspitze op het programma. Hoewel dit het hoogste punt is dat we tijdens deze tour bereiken is het een makkie: vanuit de Margheritahut is het een korte afdaling en daarna weer omhoog. Het laatste stukje is een wat technischer gedeelte met een rotsklimpassage. Omdat we vroeg op de top staan is het uitzicht nog net iets mooier dan de dagen ervoor: alle Walliser alpentoppen warmen zich langzaam op in het morgenlicht. Als we goed kijken zien we klimmers op weg naar de top van de naastgelegen Dufourspitze. Zij zijn deze morgen erg vroeg op pad gegaan vanuit de Monte Rosa hut om Zwitserlands hoogste top te bereiken.

Na de Zumsteinspitze wacht ons nog een lange afdaling van zo’n 1400 meter terug naar het bergstation Punta Indren. Onze knieën krijgen het steeds zwaarder, maar dit is niet het moment om te verslappen: gapende gletsjerspleten met de diepte van een flatgebouw houden ons wakker. Uitgeput, maar met een rugzak aan herinneringen arriveren we uiteindelijk bij het kabelbaanstation. Beneden aan de lift is het slechts een paar stappen naar de auto. Het verwisselen van onze bergschoenen voor gemakkelijke sneakers voelt weldadig. We nemen afscheid van Riccardo en we sluiten af met een drankje in de Italiaanse zon. Onze kennismaking met het alpinisme was er een om te lijsten.

Alpenweerman is powered by Kachelmann Wetter en Meteo-Oberwallis

Meer (Alpen)weer en updates ook via Alpenweerman Facebook of Twitter

Ralph Verhoeks

Ralph Verhoeks (28) is voor Alpenweerman actief als blogger. Hij werkt in het dagelijks leven bij De Nederlandsche Bank, in het toezicht op financiële instellingen. Ralph is fervent bergenliefhebber. In de zomer als wandelaar en alpinist (hij heeft verschillende vierduizenders beklommen, en hoopt dat er nog veel volgen). En in de winter al skiër. Ralph blogt voor Alpenweerman in de zomer over hiking, meerdaagse touren en alpinisme en in de winter over skitochten en -gebieden. Zijn focus ligt op de Westelijke Alpen (Zwitserland en Frankrijk).